Φτανοντας να αποχαιρετησω τον Οκτωβρη
και να καλωσορισω τον Νοεμβρη
συνειδητοποιω ποσο γρηγορα περνουν
οι ωρες οι μερες οι μηνες τα χρονια …….η ζωη
Την νοιωθω να φευγει να χανεται
και σκεφτομαι ποσο πολύ την αγαπω
Την ακουω να μου τραγουδα
και να μου θυμιζει ποσο ομορφη ειναι
Ταξιδευω μεσα της προσπαθωντας ν ακουμπησω
τα ονειρα μου στο δρομο που η ιδια μου χαραζει
αλλοτε ριχνοντας λιθαρακια για να μην χαθω,
αλλοτε φτειαχνοντας γεφυρια για να ξεπερασω τα δυσκολα,
αλλοτε χτιζοντας τοιχους για να εμποδισει τα σχεδια μου
και αλλαζοντας την πορεια μου αναλαμβανει και την ευθυνη.
Μ’αρεσει να την αφηνω ν’ αποφασιζει για μενα
οταν δυσκολευομαι....
Με εχει πεισει ότι ξερει καλυτερα
Κι αν κανει αυτή λαθος θα εχω καποιον να κατηγορησω
Μ’ εμαθε να μην βιαζομαι σ’αυτό το ταξιδι
Μ’εμαθε πως είναι καλυτερα να διαρκεσει πολλα χρονια
και μεγαλη πια ν’αραξω στο νησι της ψυχης μου
πλουσια μ’όλα αυτά που κερδισα στο δρομο μου
από τις ατελειωτες εμπειριες που μου προσφερε
Ζωουλα μου χαιρομαι που σ’εχω
κι ας τρεχεις γρηγορα
Σ’ευχαριστω για ότι μου δωσες μεχρι τωρα
γιατι μεσα από αυτά εζησα
Σ’ευχαριστω γι’αυτά που θελεις ακομα να μου δωσεις
γιατι μεσα από αυτά θα ζησω
Σ’ευχαριστω που μ’αφηνεις να μεγαλωνω
γιατι θελω να σου φωναζω
κάθε ωρα, κάθε μερα, κάθε μηνα, κάθε χρονο,
ποσο πολύ Σ’ΑΓΑΠΩ!!!!!!!!!!
